می‌دانم خیلی از شما این مطلب را نمی‌پسندید، اما واقعیت تلخی را می‌خواهم بیان کنم که وجود دارد: چقدر آشکار اما به‌موقع خود را عریان کرده‌ایم در برابر دیگران. هیچ از فحاشی و دشنام و متلک و حسادت و کینه کم نگذاشته‌ایم. متاسفانه فضای "بالاترین" شده است پر از نفرت. به‌رغم اینکه خوش خط و خال می‌نماییم، از عشق و همبستگی و مهربانی، خبری نیست
با این وضعیت دشوار - که مشت نمونه‌ای می‌تواند باشد از خروار - چشمم آب نمی خورد، کشورمان به راه درست بیفتد حتا اگر قدرت از چنگ حاکمان فعلی بدر آوریم و تحویل بعدی‌ها - از هر قماشی که می‌خواهند باشند - دهیم. با این روحیه‌هایی که من یافتم، یقین دارم که اگر در دنیای واقعی در کنار یکدیگر بودیم، حتما خونِ هم نیز می‌ریختیم. سخن کوتاه : برق سرنیزه‌ها را دارم می‌بینم، هرگروهی که حاکم شود به دیگری رحم نخواهد کرد، این یک هشدار جدی‌ست، چنانچه تغییر رویه ندهیم و همدلی را عملی نکنیم، راه به‌جایی نخواهیم برد. من مرده و شما زنده، آنرا به عینه خواهید دید
