جنگ نرم بهانه‌ای‌ست برای سرکوب. طبق گفته مسولان و مثال‌هایی که تاکنون در عرصه جنگ نرم ارائه نموده‌اند، این جنگ به زعم حکومت جمهوری اسلامی چیست: اعتراض، انتقاد، صف بستن برای خرید ارز و سکه، راهپیمایی، نامزد انتخابات نشدن، شرکت نکردن در انتخابات و رای ندادن، نوشتن نامه به رهبر، تشکیل اِن.جی.او برای کمک به مستمندان و سامان دادن به بچه‌های بی‌سرپرست خیابان‌ها و کارتن‌خوابها و نیز یاری رساندن به بیماران ایدزی و معتادان، وکالت متهمان سیاسی را قبول کردن، به سلک درویشان در آمدن، شرکت در مراسم کفن و دفن، برگزاری مراسم سالروز قتل‌های زنجیره‌ای، مصاحبه با رسانه‌های خارجی، آگهی دادن به تلویزیون‌های ماهواره‌ای، بدحجابی، آب‌بازی جوانان در پارک‌ها، شرکت در مراسم افطاری، گردهم‌آیی برای جشن کریسمس، مخالفت بانوان با قوانین زن‌ستیز، کش دادن مساله اختلاس‌ها توسط مطبوعات و بسیاری دیگر از این دست، بهانه‌ای شده است برای زَهره چشم گرفتن از مردم
در جنگ واقعی یا به تعبیر حکومت جنگ سخت، ابزار جنگی کاملا مشخص است: گلوله است و تانک، هواپیما است و زیردریایی، توپخانه است و سنگر، اما آنجا که خارجی‌ها به رغم تحریکات رژیم جمهوری اسلامی تن به آن نداده‌اند، و حکومت قادر نشده است با بهانه‌ی جنگ، خفقان بیشتر بوجود آورد، واژه‌ی من درآوردی جنگ نرم را ساخته و بهانه‌ای کرده است تا بیش از پیش نظامیان و امنیت‌چی‌ها را به فضای سیاسی، امنیتی، فرهنگی و اقتصادی کشور و به زندگی عادی ملت، وارد کند. این جنگ یک جنگ روانی است بر علیه ملت
