فرق نمی‌کند که او جرمش چه باشد! آدم کشته است یا تجاوز کرده باشد. آیا لازم است برای تنبیه او از عامه مردم دعوت کنیم که در فلان روز در میدان شهر گردآیند که گرفتن جان انسانی را یا زجر کشیدنش را در اثر شلاق و سنگسار، اگر چه خبیث‌ترین، متجاوز‌ترین و قاتل ترین باشد، از نزدیک ببینند؟ آیا با این استدلال مذهبی و دینی رژیم که باید تنبیه در ملأ عام دیده شود، تا عبرت دیگران شود، به سوی بازتولید خشونت نمی‌روید؟ جامعه شناسان، جرم‌شناسان، کارشناسان امور تربیتی و روانشناسان کشورما آیا پیامدهای نمایش چنین صحنه‌هایی را مجاز می‌شمارند؟ یا دست اندر کاران اداره کشور، که در همه امور خود را علامه دهر می‌دانند، نیازی به نظرات کارشناسانه ندارند همانگونه که در اقتصاد و امور دیگر مملکت‌داری، خود را بی‌نیاز از هر گونه کارِ کارشناسانه می‌پندارند! آیا تا کنون اندیشیده‌اید که چرا میزان جرم و جنایت در کشور ما رو به فزونی دارد؟ به باور من اجرای چنین مراسمی نه تنها عبرت‌آموز نیست که بازتولید خشونت قلمداد می‌شود و جامعه را به سمتی می‌برد که راه بازگشت از آن ناممکن می‌نماید ضمن اینکه اساسا عمل اعدام و هر گونه تنبیه بدنی و شکنجه که پیامد تصویب و اجرای قوانین قرون وسطایی و رفتار واپسگرانه‌ی یک حکومت محسوب می‌شود، محکوم است
