صادق لاریجانی رییس قوه قضاییه رژیم در اعترافی صریح، پیوستن به اعلامیه حقوق بشر را اشتباه جمهوری اسلامی، برشمرد و مساله‌ای را که سال‌ها بود آزادیخواهان ایران برای افشای آن ـ ضد بشر بودن این رژیم - گلوی خود را پاره می‌کردند و سعی در برملا سازی آن داشتند، خیلی راحت به جامعه جهانی اعلام کرد. این نخستین بار است که یک رژیم از نوع دیکتاتوری، به شفافیت، ضدیت خود را با حقوق بشر، در معرض افکار عمومی بین المللی قرار داد. همواره بوده‌اند، خودکامه‌هایی در چهل پنجاه سال اخیر در گوشه و کنار دنیا که حقوق بشر را در کشورشان جدی نمی‌گرفتند و رعایت نمی کردند اما اینقدر بیشرمانه آنرا عیان نمی‌کردند و تلاش‌شان همواره این بود که این ضدیت به رسانه‌های جهانی کشانده نشود. اگر چه بزودی ممکنست همین آقای لاریجانی بیاید و بگوید، حرفش را درست منعکس نکرده‌اند، یا بد برداشت کرده‌اند، یا صحبت‌های اورا که مفهوم ناقصی از موضوع را به خواننده القا می‌کند، رسانه‌ای کرده‌اند (بهانه هایی که مسولان بلندپایه جمهوری اسلامی همواره برای تکذیب گفته‌هایشان مطرح می‌نمایند) می کند، اما چون همه ما می‌دانیم و بارها ضدیت با حقوق بشر را در زمان تصدی وی در پست قاضی‌القضاتی جمهوری اسلامی هم به عینه دیده‌ایم و تجربه کرده‌ایم، لذا برای شگفت‌آورترین مرتبه، حرف راست و درستی را از او شنیده‌ایم. شاهد مدعای ضدیت حقوق بشری رژیم را می‌توان دراعدام‌های فله‌ای، قتل و شکنجه و تجاوز در مورد معترضان به تقلب در انتخابات، زندانی نمودن و حصر مقامات پیشین بدون رعایت موازین قانونی، به حصر کشیدن رهبران جنبش مردم بدون محاکمه و صدور حکم، دستور حمله به کوی دانشگاه، ترور مخالفان و صدها مورد دیگر بشماریم که ذکر همه آنها مثنوی هفتاد من کاغذ می‌شود. به همین لحاظ، پیشنهاد می‌گردد، با توجه به صراحت کلام این بالاترین مسول قضایی کشور و انطباق آن با عملکردش، در این زمینه، مدال شجاعت و راستگویی به او اهدا شود: اعتراف دیر هنگامِ قاضی‌القضات رژیم: جمهوری اسلامی، حاکمیتی ضد حقوق بشر
