ما سردرگم مانده‌ایم، بالاخره روز کارگر را به کارگران ایرانی که حقوق و دستمزدهای چند ماهه‌ی معوقه را نگرفته‌اند و در تنگدستی بسر می‌برند و خیلی‌هاشون بیکار هستند و اجازه برپایی مراسم روز کارگر را ندارند، و کسی گوش شنوایی برای بدبختی‌های آنها ندارد و رهبران سندیکا‌های کارگری‌شان یا در زندان سر می‌کنند و یا با ودیعه‌های چند صد میلیونی چند روزی آزادند، و سرانجام به خاطر آینده‌ی پر امید و دورنمای پر رونقی که برای زندگی خود متصور نیستند، باید تبریک گفت یا تسلیت؟ اساسا اول ماه مه امسال را شاید باید به دولت دست‌نشانده‌ی رهبرِ رژیم جمهوری اسلامی که با مکر و حیله اجازه برگزاری مراسم را به کارگران نداده است، تبریک گفت
