در پی قطعی شدن تقلب در انتخابات ۱۳۸۸ در واپسین ساعت‌های پس از آن، ملت در شرکت گسترده در تظاهرات متمدنانه و مسالمت‌آمیزی که جهانیان را به شگفتی وا‌داشت، حکومت را اینگونه مورد باز‌خواست قرار داد : رای من کو؟
با عنایت به چپاول ملت توسط حکومت‌گران، و عدم موفقیت دولت در اجرای برنامه‌های اقتصادی، بیکاری‌ها روند صعودی خود را حفظ کرد، نرخ رشد اقتصادی کاهش بیشتری پیدا کرد و رکود تولید و گردش پول از یک سو و تورم سرسام آور از سوی دیگر همه دست بدست هم داد که ملت روزبروز فقیر‌تر گردد و سفره‌های خالی با نزدیکتر شدن نوروز خود را بیشتر به‌رخ کشد: نان من کو؟
طی یکسال گذشته کم‌کم ماهیت خواست‌های ملت رنجدیده از حکومت ستمگر تغییر کرد تا آنجا که با افزایش شتاب بگیر و ببند‌ها، تجاوز، شکنجه، تبعید و ... توسط حکومت، تغییر ماهیت خواست ملت نیز شتاب گرفت وبه باور من در این لحظه، به کمتر از تغییر رژیم رضایت نخواهد داد. دراین عرصه حکومت برای ایجاد رعب و وحشت بیشتر از ترس از دست دادن صندلی قدرت، فشار بر زندانیان و خانواده آنها را افزایش داد و نهایتا بدون داشتن مستندات کافی، برای زندانیان سیاسی احکامی صادر کرد که در تاریخ هیچ دیکتاتوری سابقه نداشته است: عزیز زندانی من در کدام بند امنیتی و تحت چه شرایطی بسر می‌برد؟
اما هم اینک سیر جنایات رژیم از صدور احکام و شکنجه فرا تر رفته و زندانیان را بدون محاکمه و بدون اطلاع وکیل و خانواده ها اعدام فله‌ای و حتا قبر عزیز اعدام شده را پنهان می‌کند و از برگزاری مراسم ترحیم توسط بازماندگان، سوگواران و سوخته‌دلان جلوگیری به عمل می‌آورد، اعمالی که تنها جنایات سالهای دهه ۶۰ همین رژیم را تداعی می‌کند: قبر برادر اعدام شده من کجاست؟
***
بی‌عملی جامعه بین المللی طرفدار حقوق بشر و سکوت مردم در برابر ستمگری‌ها و جنایات این حکومت دو روی یک سکه‌اند، که در صورت ادامه، تبهکاران تشویق به تکراراعمال ددمنشانه خود خواهند شد: دارد یک نسل‌کشی دیگر در تاریخ جنایت‌های بشری تکرار می‌شود، بپا خیزیم تا دیر نشده و یاران دیگری را از ما نگرفته‌اند
